Historia

1886–1944; dramatopisarz, poeta, autor adaptacji i tłumaczeń sztuk teatralnych; publicysta; redaktor; w czasie I wojny światowej służył w armii gen. Józefa Hallera; urzędnik w Ministerstwie Kultury i Sztuki, następnie w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego; kierownik literacki Teatrów Miejskich w Warszawie; od 1937 prezes Zjednoczenia Polskich Pisarzy Katolickich.

Senator w latach 1938–1939 powołany przez prezydenta RP.

Od 1.09.1939 prowadził z żoną Wandą, powieściopisarką, kronikę oblężenia Warszawy (zaginiona), brał udział w akcji odgruzowywania; w czasie okupacji uczestnik tajnego życia kulturalnego stolicy; współwydawca konspiracyjnej antologii poezji wojennej; prowadził z żoną punkt werbunkowy do powstania warszawskiego, pomagali rannym i chorym przy ul. Focha 4 (obecnie ul. Moliera); 10.08.1944 zginął wraz z żoną po zajęciu ich domu przez Niemców (stanął w obronie żony).

Akt zgonu sporządzono w 1945 w USC Warszawa Śródmieście; PSB, t. XXI, Kraków 1976, s. 253–254 (tu także druga wersja: zginęli pod gruzami domu); Juliusz German, Dwoje jasnych ludzi. W drugą rocznicę śmierci Stanisława i Wandy Miłaszewskich, w: „Dziś i jutro” 1946, nr 33, s. 3 (tu: zginęli pod gruzami domu); Adolf Rudnicki, Moja czarna broda, w: „Kuźnica” 1947, nr 9, s. 1–2; Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa 1984, t. I, s. 671; Kto był kim…, s. 534 (tu: dwie wersje śmierci); Dorota Mycielska, Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie zamordowani, zaginieni, zmarli w latach II wojny światowej, Warszawa 2009, s.22, 31, 214-215; informacja bratanka Rafała Miłaszewskiego z Łomianek z 1996 (tu: oboje zastrzeleni przez Niemców, relacja świadka przekazana rodzinie).