Historia

1870-1956; generał dywizji WP; prezes PCK; sekretarz Kapituły Orderu Odrodzenia Polski; żołnierz zawodowy w armii carskiej; w składzie Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego (Naczpol) w Piotrogrodzie; 1918 mianowany przez Radę Regencyjną naczelnym dowódcą wojsk polskich na Ukrainie; szereg funkcji dowódczych w WP, m.in. od 1919 generalny inspektor piechoty, 1922–1924 szef Administracji Armii, 1924–1926 inspektor szkół wojskowych, 1926–1935 inspektor armii; wiceprzewodniczący ZHP.

Senator w latach 1935–1938; 1938–1939 (powołany przez prezydenta RP).

W sierpniu 1939 wyruszył na rozmowy w USA w sprawie zakupu sprzętu sanitarnego dla polskiej armii; 1.09.1939 przebywał na pokładzie okrętu docierającego do USA; na miejscu wzywał na rzecz pomocy dla Polski; wkrótce wrócił do Europy, dotarł do Francji, a po jej upadku (1940) do Wielkiej Brytanii; do końca wojny działał jako prezes PCK; jeden z sygnatariuszy apelu z lutego 1945 byłych polskich parlamentarzystów do członków obu izb parlamentu brytyjskiego w sprawie decyzji dotyczących Polski podjętych w trakcie konferencji w Jałcie.

W lipcu 1947 powrócił do kraju.

Zmarł 10.02.1956 w Warszawie; pochowany na Cmentarzu Komunalnym (Powązki Wojskowe) w Warszawie (kw. A-15 rząd 2 grób 1/2).

akt zgonu z USC Warszawa Wola; PSB, Kraków 1979, t. XXIV, s. 330–332; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994, s. 136–137; Andrzej Suchcitz, Emigracyjne losy polskiej generalicji po roku 1945, w: Naczelni wodzowie i wyżsi dowódcy PSZ na Zachodzie, Warszawa 1995, s. 225; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny, t. IV, Warszawa 2009, s. 282–283; Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie losy wojenne i powojenne, Warszawa 2013, s.227-229, 367, 390; informacje wnuka Andrzeja Heidricha z Warszawy z 2010.