Artur Śliwiński
1877-1953; premier; dyrektor Polskiego Banku Komunalnego; publicysta, dramatopisarz, historyk; od 1902 członek PPS; w 1914 na polecenie Józefa Piłsudskiego podjął próbę utworzenia Rządu Narodowego; od 1915 prezes Centralnego Komitetu Narodowego (polityczna nadbudowa POW); od 1917 w Tymczasowej Radzie Stanu; 1917–1918 wiceprzewodniczący Rady Miejskiej Warszawy, 1919–1922 wiceprezydent miasta; od 1924 naczelny dyrektor Teatrów Miejskich; zaangażowany w prace instytucji mających upamiętnić osobę i działalność marszałka Józefa Piłsudskiego (w 1918 był jego nieoficjalnym sekretarzem).
Działalność parlamentarna
Senator w latach 1935–1938.
Losy wojenne, okoliczności śmierci
We wrześniu 1939 członek Komitetu Obywatelskiego w Warszawie; 5.10.1939 należał, jako zakładnik, do grupy kilkunastu znanych osobistości gwarantujących życiem oficjalne zajęcie Warszawy przez wojska niemieckie po kapitulacji miasta; od 10.09.1939 do 1941 prezes Stołecznego Komitetu Samopomocy Społecznej; po wybuchu powstania warszawskiego wysiedlony z Warszawy przez tzw. Zieleniak.
Do 1949 dyrektor Polskiego Banku Komunalnego.
Zmarł 16.01.1953 w Warszawie; pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 50-VI-6/7).
Źródła
akt zgonu z USC Warszawa Śródmieście; „Kurier Warszawski” nr 261/21.09.1939, s. 1; Stanisław Charkowski, Materiały Artura Śliwińskiego, w: „Biuletyn Archiwum Polskiej Akademii Nauk” nr 4/1961, s. 72–126; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994, s. 71–72; Katarzyna Czekaj, Artur Śliwiński, Warszawa 2011; Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie losy wojenne i powojenne, Warszawa 2013, s.14, 154, 170, 187-189