Historia

1871–1941; inżynier chemik; profesor Politechniki Warszawskiej, współorganizator i rektor SGH w Warszawie (do 1933 Wyższa Szkoła Handlowa); minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego; pod koniec XIX w. w związku z zakazem przebywania w zaborze rosyjskim studiował w Szwajcarii, przebywał też w Niemczech, Belgii, Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. działał w środowiskach polskich socjalistów; w USA prowadził działalność w największych robotniczych skupiskach polonijnych; wielokrotnie aresztowany przez Niemców i Rosjan, m.in. w 1901 zesłany do Wołogdy.

Senator w latach 1935–1938 powołany przez prezydenta RP oraz w latach 1938–1939.

We wrześniu 1939 członek Komitetu Obywatelskiego w Warszawie, organizator ochrony budynków SGH przed pożarem; współorganizator tajnego nauczania, w tym tajnych studiów na SGH, wykładowca; pośrednik w przekazywaniu funduszy na popieranie twórczości naukowej i wspomaganie ludzi nauki, które nadchodziły od rządu RP na uchodźstwie; zmarł 1.09.1941 w Warszawie na tyfus plamisty.

Akt zgonu w USC Warszawa Wola; „Kurier Warszawski” nr 261 z 21.09.1939, s. 1; PSB, t. XXI, Kraków 1976, s. 58–61; Poczet wybitnych profesorów SGH-SGPiS 1906–1986, Warszawa 1986, s. 207–238; Kto był kim…, s. 55; Ministrowie Polski Niepodległej 1918–1945, Szczecin 2001, s. 252; Andrzej Krzysztof Kunert, Rzeczpospolita Walcząca. Styczeń–grudzień 1941. Kalendarium, Warszawa 2002, s. 305–306; Bolesław Miklaszewski, Pamiętnik, Warszawa 2007, s. 10–48; Dorota Mycielska, Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie zamordowani, zaginieni, zmarli w latach II wojny światowej, Warszawa 2009, s.128-130; informacja wnuczki Julii Tazbir z Warszawy z 1996.