Historia

1870–1940; publicysta i wydawca publikacji w języku polskim i ukraińskim; inicjator i pionier spółdzielczości wiejskiej na Podolu, także wśród Ukraińców; od 1906 wydawca pierwszego miesięcznika po ukraińsku na Podolu; w 1918 lektor języka ukraińskiego dla ministrów rządu hetmana Pawło Skoropadskiego; w 1919 członek ukraińskiej delegacji na rozmowy z Józefem Piłsudskim w sprawie współpracy między Polską a Ukrainą; dyrektor Zrzeszenia Samorządów Powiatowych w Warszawie; w latach 1930–1932 naczelnik wydziału samorządowego Urzędu Wojewódzkiego Wołyńskiego; rzecznik współdziałania między społecznością polską i ukraińską na kresach.

Poseł w latach 1928–1930.
Senator w latach 1935–1938 powołany przez prezydenta RP.

W czasie okupacji mieszkał w Legionowie, a następnie w Warszawie; po powstaniu warszawskim wysiedlony z miasta, znalazł się w szpitalu w Piastowie, następnie przez obóz pruszkowski dotarł około 18.10.1944 do Krakowa; 17.12.1944 r. ciężko chory trafił do szpitala, gdzie zmarł 11.01.1945.

Akt zgonu w USC Kraków Śródmieście; Kto był kim…, s. 559–560; Aleksander Kolańczuk, Nekropolie i groby…, s. 278; Biblioteka Narodowa, spuścizna syna, Juliana Wołoszynowskiego sygn. 11325, 11335 i in.; Dorota Mycielska, Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie zamordowani, zaginieni, zmarli w latach II wojny światowej, Warszawa 2009, s.22, 41, 236-237; informacje z 2005: krewnej Anny Dulęby-Stec z Krakowa, Walerego Rekruta z Winnicy (Ukraina), Ewy Szczepkowskiej z Olsztyna i Barbary Sokołowskiej z Przysiek.