Historia

(Skibiński-Orliński)

1895-1973; ppłk WP, żołnierz zawodowy; założyciel i komendant Chóru Wojska Polskiego; od 1911 w Związku Strzeleckim, legionista; po 1919 m.in. w 9. Dywizjonie Taborów w Brześciu nad Bugiem.

Senator w roku 1938.

W kampanii wrześniowej szef taborów Grupy Ob.W.21; 17.09.1939 przekroczył granicę w Kutach; od września do grudnia 1939 internowany w Rumunii; w styczniu 1940 zbiegł do Bukaresztu, gdzie otrzymał paszport na nazwisko Orliński; po uzyskaniu włoskiej wizy przez Modenę dotarł do Paryża i podjął służbę w obozie w Coëtquidan; po agresji Niemiec na Francję ewakuowany do Wielkiej Brytanii; 1940–1942 w 3. Brygadzie Kadrowej; 1944–1946 kwatermistrz Ośrodka Prac Okupacyjnych Zarządu Wojskowego; jeden z sygnatariuszy apelu z lutego 1945 byłych polskich parlamentarzystów do członków obu izb parlamentu brytyjskiego w sprawie decyzji dotyczących Polski podjętych w trakcie konferencji w Jałcie.

Organizator życia muzycznego na emigracji w Wielkiej Brytanii; komendant Chóru Wojska Polskiego (po demobilizacji przemianowanego na Chór im. Fryderyka Chopina); kierownik chóru przy parafii Św. Andrzeja Boboli w Londynie; członek założyciel i prezes Koła Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 5.

Zmarł 16.11.1973 w Londynie, pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie (kw. BA, grób 354).

akt zgonu z USC London Hammersmith; archiwum brytyjskiego Ministerstwa Obrony (sekcja polska), teczka osobowa; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994, s. 548; Karolina Grodziska, Polskie groby na cmentarzach Londynu, Kraków 1995, s. 382; Jarosław Maciej Zawadzki, Senatorowie losy wojenne i powojenne, Warszawa 2013, s.32, 155, 429-430; informacje Instytutu i Muzeum im. Sikorskiego w Londynie z 2011.